Urubamba – Maras – Moroy – Ollantaytambo

Dag 16, 26 april

Ongewild worden we om 04.00 uur door keiharde muziek gewekt en dit gaat tot ongeveer 06.00 uur door. Vermoedelijk een Peruaan met frustraties, die op deze manier zijn ongenoegen uit. Daarna even een beetje slaap vatten, want we kunnen niet eerder dan om 08.00 uur ontbijten, blijkt hedenmorgen. Als het zover is staat een tafeltje gedekt voor 2 gasten met opmerkelijke zaken zoals verwarmde koffiemelk, gevraagd om een hardgekookt eitje en dan krijg je een slurp-ei, en het is koud. Ondanks een 8.7 is Hotel Quilla geen aanrader.
Dan hebben we het plan gevat om per taxi naar Salinerasas de Maras en Moray te willen. Een tuktuk heeft hier geen idee naar en de tourist informatie is nog gesloten. Tegenover de tourist information staat een taxi daar wordt dezelfde vraag gesteld. Deze is bezet, maar direct belde hij een collega, die kort daarna verscheen. Afgesproken voor 100,- sol de genoemde plaatsen aan te doen, dat de chauffeur blijft wachten en geen tijdspad wordt vastgelegd. Voordat we vertrekken krijgen we alsnog informatie door het toeristenburo aangereikt. Nadat de chauffeur zich heeft voorgesteld gaan we op pad en geeft aan te stoppen, wanneer we foto's willen maken.
Als eerste gaan we Moray bezoeken, hier zien we een Inca-ruïne op een plateauhoogte van ongeveer 3500 meter, met een reeks concentrische terrassen. De grootste meet ongeveer 30m in doorsnee en ook deze terrassen zijn van een irrigatiesysteem voorzien. Waarvoor het diende is niet bekend, maar door het ontwerp en de orientatie t.o.v. de wind en zon kan een temperatuurverschil van 15° C tussen boven en beneden worden gemeten. Je kan de terrassen duidelijk van bovenaf zien en inderdaad is het beneden een stuk warmer. Hierna vervolgen we ons uitstapje naar het volgende onderdeel: zoutterrassen.
Zoutpannen op 3500m hoogte zijn in een zijdal van de heilige vallei van de Inca's bij het plaatsje Maras te vinden met als doel zoutwinning. Vanuit een bron (vermoedelijk Huaypomeer) komt water met een hoog zoutgehalte en temperatuur van 25° C bij Maras aan de oppervlakte. Door kleine kanaaltjes bereikt het water de zoutpannen en bij 3 cm wordt de toevoer afgesloten. Binnen tien dagen verdampt het water en blijven zoutkristallen achter. Wanneer een zoutlaag van 5-10 cm is bereikt, dan wordt deze gewonnen en na reiniging is het gereed voor de verkoop. De aanwezige 3000-4000 zoutpannen doorlopen dit proces.
Bij terugkomst in Urubamba bedanken we onze chauffeur en lossen we onze schuld in. Hierna keren we terug bij het hotel om onze spullen op te halen en naar Ollantaytambo met een collectivo te reizen.
Bij de busterminal kunnen we direct instappen tussen de Huillac bevolking en vertrekken. Kort daarna wordt door ons fruit en vanille-koekjes in het busje uitgedeeld en daar zei men geen nee tegen. Naast mij zat een alleenstaande vrouw, omdat ze bloemen in haar hoedje droeg, maar gezien haar leeftijd zou ze dit ook wel blijven. Tegenover ons wordt een klein kind aan de borst gevoed. Tja, je maakt wat mee in een korte busrit van Urubamba naar Ollantaytambo.
Bij aankomst in Ollantaytambo nemen we een tuktuk om naar Sol Marinda te gaan, maar klaarblijkelijk was hij niet helemaal bekend en vroeg diverse mensen de weg. Achteraf was het 5 minuten lopen in dezelfde straat, maar voor 2 sol heb je dan ook wat.
We worden hartelijk welkom geheten en hebben keus uit 3 kamers, omdat we op tijd ons melden. De keus is snel gemaakt en we merken dat niets te veel is om de gasten naar hun zin te maken. De koffer uitpakken en dan in een relaxed tempo het plaatsje in. Hier leeft het meer, omdat de trein richting Machu Picchu vanuit dee plaats vertrekt. Na een kleine rondzwerving zijn we terug op de kamer en zakken we onderuit. Na deze break gaan we Tallarin Saltado eten en dat smaakte voorrtreffelijk.